Λίγα λόγια για το μωσαϊκό

γράφει ο Μ

Μια πολυκατοικία μπορεί να είναι μωσαϊκό μιας κοινωνίας. Ή μάλλον είναι. Η δικιά μας πάντως είναι.

Στον 1ο μένουν φοιτητές. Η ζωή ξεκινάει μετά τις 3 το μεσημέρι.Το βράδυ ζωντανεύουν. Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν, μουσικές, κιθάρες, φωνές. Ζωή. Μέχρι που ξυπνάνε τη γριά του 2ου. Βήματα μικρά και προσεχτικά, μυρίζει ναφθαλίνη και μούχλα. Δε μιλάει αλλά ξέρει να μαλώνει τους φοιτητές του 1ου.

Στον 3ο άλλοι γέροι. Η γριά εκεί δεν ακούει τίποτα. Πρώτα ανοίγουν όλοι οι άλλοι την πόρτα τους και μετά αυτή ανοίγει τη δικιά της (που δέχεται τα χτυπήματα από τον γέρο). Ο δε γέρος πάντα βρωμάει ούζο, δε θυμάται κανέναν και κάθε φορά που σε πετυχαίνει στο ασανσέρ κάνει έλεγχο: "Πού πάτε;", ρωτάει με το ύφος του παλιού της πολυκατοικίας. Λες και του ανήκει. Πόσες φορές μου'ρθε να του απαντήσω: "Εκεί που θα πας εσύ σύντομα-στο διάολο".

Στον 4ο μένει μια άλλη γριά. Κωλόγρια. Όταν μιλάει νομίζεις ότι τσιρίζει. Θάβει τους πάντες σε όλη την πολυκατοικία και δε σε αφήνει να πεις κουβέντα όταν μιλάει αυτή. Το καλύτερο φτυάρι βέβαια είναι η κόρη της. 60αρα, δημόσια υπάλληλος, θρησκόληπτη με μακριά φούστα ως τον αστράγαλο και κότσο τα μαλλιά η οποία έχει μείνει στο ράφι. Δεν της ξεφεύγει τίποτα και για ό,τι στραβό συμβαίνει στην πολυκατοικία κατηγορεί την ξαδέρφη της και τον άντρα αυτής που μένουν στον 7ο. Αυτοί βέβαια διατηρούν τη διαμάχη, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν στη ζωή τους. Μπαίνουν στο ασανσέρ και βρωμάν μασχαλίλα, τσιρίζουν όταν μαλώνουν και τους ακούει όλη η πολυκατοικία, τσιγγουνεύονται σε όλα και ξεσπούν συχνά πυκνά στην πιο νεαρή κόρη τους. Η πιο μεγάλη δεν τους άντεξε και τους παράτησε.

Ξαναγυρνάμε στον 5ο όροφο που αφήσαμε. Εκεί μένει η εκπαιδευτική κοινότητα της πολυκατοικίας. 3 δασκάλες, φιλόλογες ή κάτι τέτοιο. Σκάνε με κάτι ταγάρια και ποδήλατα και η μία είναι σίγουρα κομουνίστρια. Την έχω πετύχει με μια εφημερίδα με σφυροδρέπανο. Μία από αυτές κάνει σεξ φωνασκόντας με άνεση, αλλά ακόμα δεν έχω εντοπίσει ποια είναι. Ένας τύπος που φεύγει βράδυ και γυρνάει πρωί πρέπει να είναι είτε ο αδερφός της μιας είτε ο υπεύθυνος για τις φωνές. Ή μπορεί να υπάρχουν και 2...

Στον 6ο μένει μια μεγάλη μορφή. Ρεμπέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Γυρνάει ξημερώματα, ξυπνάει πρωί. Όποτε με πετυχαίνει μου τραγουδάει τους καινούριους του στίχους. Ακόμα και σε φωτιά που είχε πιάσει στην πολυκατοικία, αυτός τα τραγούδια του μου έλεγε. Στον 6ο μένει επίσης μια φοιτήτρια, αλλά αυτή πρέπει να είναι μεγάλο έτος και είναι και δεσμευμένη, γιατί ούτε έξω βγαίνει το βράδυ και ο (πιθανότατα) αρραβωνιαστικός της γυρνάει από τη δουλειά κάθε μέρα την ίδια ώρα.

Μόνο ο δικός μου όροφος είναι φυσιολογικός, γιατί μένω εγώ. Εγώ απλά τους παρατηρώ όλους και σας τους περιγράφω.