Κι όλο μιλάς. Σκάσε πια. Άνοιξ’ το παράθυρο και δες.
Τι σε νοιάζει αν βρέχει; Ας είναι. Χόρεψε στη βροχή.
Μόνη σου δεν βλέπεις, γι’ αυτό κλείσε τα μάτια και δες. Δες ότι θες με μάτια κλειστά, βλέφαρα που τρεμοπαίζουν. Πάψε πια και δες αυτό που υπάρχει.
Τρέχα, ναι στη βροχή! Πιο γρήγορα και πέσε. Και αν χτυπήσεις; Ξανατρέχα πιο γρήγορα και αγάπα πιο δυνατά και μύρισε, ρούφα το παραμύθι σου. Πάρε τη γεύση μόνο με μεγάλες, πολύ μεγάλες μπουκιές.
Λάτρεψε. Ότι σε πληγώνει και ότι σε πυρώνει.
Γαμώτο. Χαμογέλα.
Παπαδημητρίου Κατερίνα (από τη θεατρική παράσταση "Αντέχεις;" της Θεατρικής Ομάδας Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης, Μάιος 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου