Διάλογος σε τοίχο

-Σε σκέφτομαι...

-Δεν αφήνεις κατά μέρος αυτές τις τηλεπαθητικές μαλακίες?

Ο δρόμος

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς"

Οκτάβιο Παζ-Ο δρόμος.

Αντέχω...

Όταν ξυπνάω δε σκέφτομαι. Σηκώνομαι. Φεύγω. Όταν κοιμάμαι τα σκέφτομαι όλα. Τι έκανα σήμερα. Τίποτα. Με ποιον έκανα αυτό το τίποτα. Με κανέναν. Αυτό είναι χειρότερο. Αυτό σκέφτομαι πριν κοιμηθώ. Με κανέναν. Θέλω όταν κοιμάμαι να έχω μία κουβέρτα μαζί μου. Να την τυλίγω σφιχτά γύρω απ’ τους ώμους μου, το κορμί μου, τα πόδια μου. Απλά για να αισθάνομαι ότι κάτι είναι γύρω μου. Με τυλίγει. Μ’ αγκαλιάζει. Η ψευδαίσθηση της ανθρώπινης δικής μου επαφής είναι μία κουβέρτα. Μπράβο. Δεν κρυώνω απλά θέλω κάτι ν’ αγγίζω. Κάποιον ν’ αγγίζω και να μ’ αγγίζει. Το πρωί ξυπνάω ξεσκέπαστος.

Παύλος Παυλίδης

Περί πολυγαμίας ο λόγος

γράφει η Β

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον πολυγαμικό, το αλκοόλ φέρνει κέφι και ευφορία, το χασίς δεν προκαλεί βιολογκή εξάρτηση και είναι μια ευγενική προσφορά της φύσης προς τον άνθρωπο. Επιπλέον το κάπνιζαν κι οι Ινδιάνοι που κάτι ήξεραν παραπάνω.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν στη διατύπωσή τους και δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει, όμως πώς μεταφράζονται και μεταγράφονται στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες; Ας το δούμε στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα: μεγαλώνουμε σε συνθήκες ατομικισμού και απομόνωσης, διαμορφωνόμαστε στην οικογένεια, όπου οι σχέσεις υποφέρουν από τάσεις κακής καθοδήγησης και επιβολής και από παιχνίδια εξουσίας. Στη συνέχεια το σχολείο συστηματοποιεί και οργανώνει αυτήν την ανταγωνιστικότητα και τους μεροληπτικούς διαχωρισμούς. Για να μη μακρηγορώ, στο πλαίσιο αυτών των κοινωνικών δομών τι ακριβώς βαφτίζει κάποιος «πολυγαμία» ή σεξουαλική ελευθεριότητα; Μήπως δεν είναι τόσο βιολογικά αγνό ή ρομαντικά αναρχικό όσο ακούγεται; Μήπως κρύβει ατροφική αυτοεκτίμηση και καλύπτει την ανάγκη ναρκισσισμού και επιβεβαίωσης; Η διαδοχική επίτευξη σεξουαλικών στόχων τροφοδοτεί το αδύναμο ηθικό. Οπότε πολύ συχνά τα όρια μεταξύ του αναρχικού που κάνει «αδέσμευτο ελευθεριακό σεξ» και του τρέντι κάγκουρα που νιώθει «πολύ άντρας» ρίχνοντας άλλη κάθε βράδυ είναι δυσδιάκριτα και υποκρύπτονται παρόμοιες ψυχολογικές ανασφάλειες (βαθιά μοναξιά, φόβος αποτυχίας επικοινωνίας κλπ) τη στιγμή μάλιστα που η κοινωνία πριμοδοτεί τον άντρα γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Οπότε το θέμα είναι πολύ πιο πολύπλοκο από το «φόβο της δέσμευσης και της σχέσης» γιατί και η επαφή μιας νύχτας –για να αποφύγουμε τους τεχνητούς ιδεαλιστικούς διαχωρισμούς περί συναισθηματικού ή σαρκικού σεξ κι αυτή την ηλίθια διάκριση «άλλο σεξ κι άλλο έρωτας»- σχέση είναι. Κριτήριο υγιούς συσχετισμού δύο ανθρώπων δεν είναι η διάρκεια, αλλά η αμοιβαία επίγνωση της προσέγγισης του άλλου, ο οποίος είναι ένας ολόκληρος κόσμος με σώμα, σκέψη, νοοτροπία, συνήθειες, όλα διαπλεκόμενα και αξεδιάλυτα, όλα υπαρκτά και υλικά. Υγιές είναι να υπάρξει επικοινωνία και αλληλεπίδραση και ανταλλαγή (σε επιφάνεια ή σε βάθος ανάλογα και με το χρόνο). Να υπάρχει το δεδομένο του σεβασμού του άλλου και η ισότιμη αντιμετώπισή του και όχι η «ανώριμη», εγωιστική εργαλειοποίησή του και ικανοποίηση εφηβικών απωθημένων.

Οπότε, παρότι δύσκολο, ας αποφύγουμε τις ταμπέλες και τα έτοιμα σχήματα, ας μην απομονώνουμε μια έννοια από το κοινωνικό και ιστορικό της περιβάλλον, από την ίδια τη ζωή και το αδιάκοπο γίγνεσθαι.