TuneList - Make your site Live

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

3 ώρες


3 ώρες ήμουν εκεί. Σε εκείνο το σημείο του πεζοδρομίου απ’ όπου φαίνεται η είσοδος του ουζερί. 3 ώρες. Δε μου φάνηκαν πολλές. 3 ώρες. Καρτέρι κανονικό.

Κάποια στιγμή τον είδα να βγαίνει. Ναι, αυτός ήταν. Αυτός. Αυτός που μου χάλασε το βράδυ. Αυτός που χωρίς λόγο (υπό την επήρεια αλκοόλ) σταμάτησε μπροστά από το αμάξι, με έβγαλε έξω, με χτύπησε ενώ του είχα γυρισμένη πλάτη. Και οι 4 φίλοι του κοιτούσαν και χαμογελούσαν.

Το βράδυ μου όμως είχε χαλάσει. Για αυτό και μόλις τον είδα να μπαίνει στο στενό τον ακολούθησα με βήμα γρήγορο. Το πώς βρέθηκα με 2 σφιγμένες γροθιές δεν το κατάλαβα. Η έκπληξή του ήταν εμφανής. Αναπάντεχη. Όπως και το τι ζημιά μπορεί να κάνει χέρι ανθρώπινο σε σώμα ανθρώπινο. Η εξέλιξη της βραδιάς ήταν παραπάνω από αναπάντεχη.

Βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι να μου λέει για μια κοπέλα. Έκλαιγε. Δεν ήταν τα χτυπήματα μου που τον πόνεσαν. Δεν τον άγγιξαν καν.

Η οργή και η βία έδωσαν τη θέση τους στις τύψεις, την κατανόηση και τη συμπόνια.



Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική

1 σχόλιο:

  1. Wow!!!
    Εκπληκτική ανάρτηση!
    Ζωντανή, αληθινή, γεμάτη συναίσθημα...
    Πόσο ίδιοι είμαστε όλοι κατα βάθος!

    "Η οργή και η βία έδωσαν τη θέση τους στις τύψεις, την κατανόηση και τη συμπόνια."

    Υπέροχη φράση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή