Στους δεκαπέντε συντρόφους (Nazim Hikmet)

Δεν κλαιν τα μάτια

       που συνήθισαν
            φωτιές να βλέπουν.

Οι αγωνιστές
       περήφανα κρατούν ψηλά το αστέρι τους
                        δε σκύβουν
                              το κεφάλι

Καιρό
       να κλαίμε τους συντρόφους
               δεν έχουμε.

Αλλά το τρομερό σας κάλεσμα
        είναι μες στην ψυχή μας
              κ' οι δεκαπέντε σας καρδιές
                       θα χτυπούν μαζί μας.
Το σιγαλό βογγητό σας
       κρούει τ'αυτιά μας
              ως βροντή αντιλαλώντας
                      σαν προσκλητήριο.

Κόσμε που έχεις παλιώσει
        θα γίνης στάχτη
               είναι γραφτό σου
                      να συντριβής.
Και δε μπορείς
        σκοτώνοντας
             τους συναγωνιστές μας
                     να μας λυγίσης.
Ξέρε το
       κι αν ακόμη οι θυσίες μας
              θα'ναι βαρειές
                   νικητές θα βγούμε.

Μαύρη θάλασσα
        γαλήνεψε τα κύματά σου
               Θα 'ρθη κ' η μέρα
                      που λαχταρήσαμε
                              της ειρήνης
                                     και της ελευθερίας
                                            Θα 'ρθη η μέρα
                                                   που θ' αρπάξουμε
                                                           τις βαμμένες
                                                                   στο αίμα μας
                                                                             λόγχες.

Nazim Hikmet (1921)