
Σάββατο πάλι. Τέλος βδομάδας. Τι κάνεις πάλι ρε μαλάκα;
Με έχουν πιάσει κάτι αναπολήσεις του παρελθόντος. Σκέφτομαι λάθη. Σκέφτομαι ανθρώπους που πλήγωσα. Ευκαιρίες που δεν έδωσα. Μου έρχεται όρεξη για ποδήλατο. Να πάρω αέρα. Κάτι έχω πάθει τον τελευταίο καιρό.
Ανοίγω τηλεόραση. Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί μου προκαλούν πονοκέφαλο και αηδία. Θυμάμαι τον καβγά που είχα για τη μη εγκατάσταση τηλεόρασης στο σπίτι. Αν ρίξω λίγο νερό εκεί στη χαραμάδα που έχει πίσω από την οθόνη δε θα χαλάσει;
Σάββατο βράδυ. Τι σκατά κάνει κανείς ένα Σάββατο βράδυ; Να βγεις για ένα "ποτάκι"; Μια "μπυρίτσα"; Μάλλον είμαι κακόμοιρος και τα θεωρώ ανούσια όλα αυτά. Δεν είναι ανούσια η συναναστροφή. Μου τη σπάει το ξέσπασμα του Σαββατόβραδου. Η μαζική φυγή από την καθημερινότητα. Από την πραγματικότητα δηλαδή. "Το Σάββατο θα τα γαμήσουμε όλα". Κλασική ατάκα.
Ξέρω που θα καταλήξω στο τέλος της βραδιάς. Δεν είναι ότι δεν ξέρω. Απλά αυτό το Σαββατόβραδο πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι για την πραγματικότητα. Καλύτερα να μιλήσω σε πληθυντικό. Για τις πραγματικότητες. Υπάρχουν πολλές. Κάποιες είναι πιο προβεβλημένες. Κάποιες όχι.
Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Σκατά έγινα πάλι. Πολύ το σκέφτηκα.