Πήγα να αγοράσω γάλα από αυτά τα καινούρια αυτόματα μηχανήματα στο κέντρο της πόλης. Μια μικροκαμωμένη καθόταν υπομονετικά δίπλα από αυτά. Τη ρώτησα αν θέλει γάλα. Το πρόσωπό της φωτίστηκε απότομα. Της έδωσα το μπουκάλι. Με ευχαρίστησε τρις, ήπιε μια γουλιά και έτρεξε σε ένα καρότσι παραδίπλα. Ένα μικρό κεφαλάκι δέχτηκε χωρίς παράπονο το κρύο γάλα. Στο νου μου ήρθε η τελευταία σκηνή από "Τα Σταφύλια της Οργής" του Στάινμπεκ και θόλωσε η ματιά μου.