Έχει 2 χρόνια που διάβασα το βιβλίο "Η χρονιά της ερήμου" του Pedro Mairal. Ο Αργεντίνος συγγραφέας περιέγραφε με έναν ιδιαίτερο τρόπο την κρίση που πέρασε η χώρα του. Θα έλεγα ότι ήταν κάπως σουρεαλιστικό.
Καταστρεφόντουσαν τα κτίρια, οι τοίχοι, κάθε τι υλικό αρρώσταινε. Οι αλλαγές στην καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας Μαρίας είναι ραγδαίες. Η βιαιότητα, η απανθρωπιά, η υποβάθμιση της αξίας της ζωής ήταν θυμάμαι κάποια στοιχεία που με έκαναν να έχω μια υποσυνείδητη στεναχώρια όσο το διάβαζα. Στο τέλος θεώρησα ότι ναι μεν η γραφή του είναι καλή, αλλά ότι τα παραλέει ή ότι τέλος πάντων αυτό το υπερεαλιστικό δεν ταιριάζει.
Και φτάσαμε 2013. Και το θυμήθηκα το βιβλίο. Παρατηρώ γύρω μου. Τη δική μου τη χώρα. Τα τελευταία 3 χρόνια. Και τελικά είχα άδικο. Αυτό που θεώρησα υπερεαλιστικό στον Mairal, είναι τελικά ρεαλισμός. Αυτό ζούμε. Τα κλειστά μαγαζιά που σαπίζουν. Η υποτίμηση των κοινωνικών παροχών. Τα κλειστά νοσοκομεία. Η υποβάθμιση της ζωής. Η άνοδος του φασισμού. Η βία. Η καταστολή. Τελικά είχα άδικο. Ο Mairal τα είχε ζήσει όλα αυτά πριν από εμάς. Και τα πέρασε σαν αλληγορία στο βιβλίο. Όλα γύρω μας σαπίζουν. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι ηθική και πολιτική. Και στο βιβλίο ο Mairal το δείχνει πολύ χαρακτηριστικά. Οι άνθρωποι αποκτηνώνονται. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτή η αποκτήνωση ήταν που με τρόμαζε και μου προκαλούσε τη στεναχώρια. Αυτός ο αγώνας για επιβίωση και όχι για ζωή. Απλά επιβίωση σε έναν αποκτηνωμένο κόσμο.
