Γροθιά ρε!

Φασισμός. Ναζισμός. Ακούγονται πολύ τελευταία καρντάσι μου αυτοί οι όροι. Τι είναι για'μένα; Ένα μάτσο κωλόπαιδα, ένα μάτσο τσογλάνια που τους πειράζει ο άλλος, που ψάχνουν θύματα για να καλύψουν τον κομπλεξισμό τους, που με τις πλάτες του κράτους το παίζουν μάγκες, που παραπλανούν εσκεμμένα από τις αληθινές αιτίες της παρούσας κατάστασης.

Φόβο; Ε όχι και φόβο για αυτά ρε καρντάσι. Όχι και φόβο για ένα μάτσο ξυρισμένα χαζά. Φόβος υπάρχει όταν το ίδιο το κράτος ξεπερνάει σε φασισμό τους φασίστες. Όταν το κράτος διδάσκει φασισμό. Όταν το κράτος βγάζει ένστολα τάγματα ασφαλείας και βασανίζει μετανάστες και ντόπιους. Αυτό είναι φόβος. 

Φόβος όμως για να αντιληφθείς, να συνειδητοποιήσεις, όχι να κολώσεις. Να κάνουμε πίσω;

Όχι ρε καρντάσι μου, δεν είναι ώρα να κάνουμε πίσω. Είναι ώρα ο φόβος να γίνει σπίθα στα μάτια. Να κατεβούμε μαζί στο δρόμο και να περπατήσουμε πλάι-πλάι. Να νιώσεις τη δύναμη να βγαίνει μέσω της φωνής από το στέρνο μου και εγώ από το δικό σου. Όχι, δεν είναι ώρα για φόβους. Είναι μικρή η απόσταση από το φόβο στο θάρρος. Ένα βήμα είναι. Ένα βήμα στο δρόμο. Πλάι πλάι μαζί. Να φωνάζεις εσύ και εγώ να σφίγγω το ζερβό. Και όταν φωνάζω εγώ, εσύ καρντάσι μου να έχεις σφιχτή την αριστερή γροθιά ψηλά. Να δείχνει τον ουρανό.