TuneList - Make your site Live

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Συ μας μάρανες

Πήρα τη Μητροπόλεως και άρχισα να βαδίζω αργά. Είναι άλλος κόσμος εδώ; Γυαλισμένες βιτρίνες, λαμπερά μαγαζιά, εξωφρενικές τιμές πάνω σε ρούχα και κάθε είδους διακοσμητική μαλακίτσα. Κόσμος που περιμένει να κάτσει σε καφετέρια που πιθανότατα θεωρείται πολύ "in". Καλοντυμένες κυρίες με 4-5 τσάντες από αγορές. Οικογένειες με χαρούμενα παιδάκια που πάνε προς Αριστοτέλους. Ο δήμος έχει οργανώσει το καθιερωμένο κιτσ γιορτινό καρναβάλι των ημερών. Ζαχαροπλαστεία γεμάτα φως και μυρωδιές. Ένα μάλιστα έχει μια κοπέλα να παίζει ζωντανά κομμάτια κλασικής μουσικής όσο οι πελάτες σκέφτονται τι θα μασαμπουκιάσουν. Αναρωτιέμαι σε ποια χώρα είμαι. Μια χαρά φαίνονται όλα εδώ. "Είμαι στην ίδια χώρα;"

Χαλάει η όλη εικόνα με ένα άδειο μαγαζί και ένα "ΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" κολλημένο πάνω του. Ένας παππούς σταματάει μπροστά σε έναν κάδο και κοιτάει μέσα. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα. "Εδώ είσαι ακόμα. Δεν άλλαξε τίποτα". Μάλλον βαδίζω στο δρόμο που κυκλοφορεί η ευτυχισμένη και κερδισμένη από την όλη κατάσταση μειοψηφία. Ένας με ακορντεόν πιο κάτω παίζει έναν γνώριμο βαλκανικό σκοπό. "Εδώ είναι Βαλκάνια". Ευτυχώς είμαστε ακόμα στο ευρώ και του έδωσα μισό, καρντάσι μου.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Γροθιά ρε!

Φασισμός. Ναζισμός. Ακούγονται πολύ τελευταία καρντάσι μου αυτοί οι όροι. Τι είναι για'μένα; Ένα μάτσο κωλόπαιδα, ένα μάτσο τσογλάνια που τους πειράζει ο άλλος, που ψάχνουν θύματα για να καλύψουν τον κομπλεξισμό τους, που με τις πλάτες του κράτους το παίζουν μάγκες, που παραπλανούν εσκεμμένα από τις αληθινές αιτίες της παρούσας κατάστασης.

Φόβο; Ε όχι και φόβο για αυτά ρε καρντάσι. Όχι και φόβο για ένα μάτσο ξυρισμένα χαζά. Φόβος υπάρχει όταν το ίδιο το κράτος ξεπερνάει σε φασισμό τους φασίστες. Όταν το κράτος διδάσκει φασισμό. Όταν το κράτος βγάζει ένστολα τάγματα ασφαλείας και βασανίζει μετανάστες και ντόπιους. Αυτό είναι φόβος. 

Φόβος όμως για να αντιληφθείς, να συνειδητοποιήσεις, όχι να κολώσεις. Να κάνουμε πίσω;

Όχι ρε καρντάσι μου, δεν είναι ώρα να κάνουμε πίσω. Είναι ώρα ο φόβος να γίνει σπίθα στα μάτια. Να κατεβούμε μαζί στο δρόμο και να περπατήσουμε πλάι-πλάι. Να νιώσεις τη δύναμη να βγαίνει μέσω της φωνής από το στέρνο μου και εγώ από το δικό σου. Όχι, δεν είναι ώρα για φόβους. Είναι μικρή η απόσταση από το φόβο στο θάρρος. Ένα βήμα είναι. Ένα βήμα στο δρόμο. Πλάι πλάι μαζί. Να φωνάζεις εσύ και εγώ να σφίγγω το ζερβό. Και όταν φωνάζω εγώ, εσύ καρντάσι μου να έχεις σφιχτή την αριστερή γροθιά ψηλά. Να δείχνει τον ουρανό.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Μια νύχτα με μπλε φόντο

Ακούγονται σειρήνες. Τώρα ακούγονται κρότοι. Μπάτσοι κυνηγάνε δεκαπεντάχρονα. Η μπότα του κράτους τσαλαπατά τον ανθό αυτής της χώρας.  Είναι αδιανόητο. Να σου καταστρέφουν τη ζωή, να τρων τα όνειρά σου, το μέλλον σου και να σε πατάνε στο λαιμό.
Οι τοίχοι αντιφεγγίζουν μπλε φως. Μαρσαρίσματα. Φωνές. Αναρωτιέμαι τι μέλλον έχει αυτός ο τόπος. Αν το αίμα είναι το μέλλον του. 
Παραδίπλα από την είσοδο της πολυκατοικίας ένας μεσήλικας προσπαθεί να κλέψει ένα ποδήλατο που είναι αλυσοδεμένο σε μια κολόνα. Πάω κοντά και τον ρωτάω τι κάνει. Χωρίς να με κοιτάξει απομακρύνεται. Μονολογεί. "Σαχλαμάρες. Όταν πεινάς κάνεις σαχλαμάρες". 

Κοινωνικός κανιβαλισμός. Έτσι ονομάζεται καρντάσι μου. Αυτό ζούμε.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

I am a part of all that I have met.

I am part of all that i have met.
Alfred Tennyson

Τούρκος παππούς στο καραβάκι για Kadikoy
http://flic.kr/p/91TPsA
Ή αλλιώς είμαστε κατασκευάσματα των εμπειριών μας. Δεν έρχεται μόνο του καρντάσι μου. Για αυτό και εγώ σου μιλάω. Μήπως και μείνει τίποτα.

Θυμάμαι τον παππού μου. Αγωνιστής μια ζωή. Μεγάλωσε 3 παιδιά. Πέρασε τη ζωή του στα χωράφια και στα γελάδια. Στην Αλβανία πολέμησε το φασισμό. Στον εμφύλιο ήταν αγγελιοφόρος των ανταρτών. Στα γεράματα είχε αρχίσει να πηγαίνει στην εκκλησία. Ο πατέρας μου τον πείραζε για αυτό. Η απάντησή του μας έκανε και γελούσαμε. "Σωτήρη, στο ΚΑΠΗ έχει κρύο το πρωί, ενώ στην εκκλησία έχει σόμπα ζεστή από νωρίς. Μόλις τελειώσει η λειτουργία, έχει ζεστάνει και το ΚΑΠΗ και φεύγουμε".
Η μόνη πολιτική κουβέντα που κάναμε ποτέ ήταν μια φράση του: "Ποτέ μην ψηφίσεις δεξιά." 

Η γιαγιά μου πάτησε αισίως τα 88 και πάει 89. Έχει πέσει αμέτρητες φορές και έχει σηκωθεί άλλες τόσες. Κυριολεκτικά μιλάω. Από αυτές τις γιαγιάδες που μπορείς να κάθεσαι αραχτός στον καναπέ και να της ζητάς ένα ποτήρι νερό και να σηκώνεται να στο φέρνει, ενώ ίσα ίσα που ισορροπεί με το μπαστούνι. Ψυχούλα με όλη την έννοια της λέξης. Αυτή δεν είχε ποτέ σχέση με την πολιτική. Η γλώσσα της όμως την προδίδει. Από το ένα το αυτί είναι σχεδόν κουφή. Ένας ταγματασφαλίτης την κυνήγησε και τη χτύπησε μέσα στην κοινότητα του χωριού. Τέτοιο χαστούκι που μάτωσε από το αυτί. Ποτέ δε μας είπε την ιστορία ολόκληρη. Ούτε εμείς πιέσαμε να μάθουμε. Η αφέλειά της όμως και η λανθάνουσα γλώσσα της τα μαρτυράνε όλα: "οι ταγματαλήτες" λέει και δεν καταλαβαίνει το λάθος της. Καταλαβαίνουμε και εμείς. 
Για αυτό σου λέω καρντάσι μου. Είμαστε δημιούργημα των εμπειριών μας. 

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Σάρκινος λόγος (απόσπασμα)





Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ
συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.




Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατα σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα
Να με θυμάσαι μου λεγες έτσι-να με θυμάσαι
με τα λερωμένα πόδια μου
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου -
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν
πώς νάχω πια φωνή;

Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές
κανενός Παραδείσου.

(Ρίτσος, Τα Ερωτικά , σ.112)

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Η αγαπημένη (Paul Eluard)

Είναι όρθια πάνω στα ματόκλαδά μου
και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου,
έχει το σχήμα των χεριών μου,
έχει το χρώμα των ματιών μου,
καταποντίζεται μες στον ίσκιο μου
όπως μια πέτρα στον ουρανό.

Αυτή έχει πάντοτε τα μάτια ανοιχτά
και δεν μ'αφήνει να κοιμηθώ.
Τα όνειρά της πλημμυρισμένα φως
κάνουν να εξατμίζονται οι ήλιοι,
με κάνει και γελάω κλαίω και γελάω,
μιλάω χωρίς να έχω τίποτα να πω.

(Paul Eluard, Ποιήματα, μετάφραση Σπύρου Αλ. Γκίνη, Εκδόσεις Καστανιώτη)

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Πονοκέφαλος σε λέω!

Έχω αρχίσει να ανησυχώ καρντάσι μου. Με ανεβαίνει η πίεση τελευταία. Λίγο τα νέα να δω και με πιάνει. Λες να έχω υπέρταση από τα πρώτα άντα; Ναι, ρε καρντάσι μου πήγα διακοπές. Ναι, χαλαρά και έτσι. Ναι, παραλία 8 ευρά η ομπρέλα. Και η βενζίνα στο 1,90. Με έφτασαν για να φτάσω πάντως.

Και εκεί είπα να ενημερωθώ για την επικαιρότητα. Και ανοίγω ένα περιοδικάκι καρντάσι μου και διαβάζω ότι το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ για να μη σε πρήζω) έστειλε στις Βρυξέλλες στους ευρωπαίους τα εξής: "η συνολική αξία των προς ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων και μαζί και της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου δε φτάνει ούτε τα 7 δις ευρώ". Θα μου πεις εσύ καρντάσι μου: "Στα παπάρια μου- τι μου το λες;" Ναι, στο λέω γιατί τον Ιούνη του 2011 που φάγαμε τα πολλά τα δακρυγόνα για να μην περάσει εκείνη η μαλακία το Μεσοπρόθεσμο; Το θυμάσαι; Το θυμάσαι. Ε τότε το είχαν υπολογίσει όλο το πακέτο γύρω στα 50 δις. Δηλαδή θα τα πουλήσουν όλα για πλάκα. Και πού'σαι ακόμα. Το αφεντικά τρελάθηκαν χαρίζουν, δεν πουλάνε. Ναι, για τα δικά μας λέω ρε τα εγχώρια. Δηλαδή να καταλάβεις την ΕΥΑΘ, το νερό ρε, θα το πουλήσουν 80εκ. ευρά. Αλλά άκου το καλό καρντάσι μου. Θα πουληθεί η ΕΥΑΘ ΑΕ που βγάζει λεφτά και κανονίζει τις τιμές, ενώ η ΕΥΑΘ Παγίων που έχει τη συντήρηση και κάνει όλη τη δουλειά θα μείνει στο φορολογούμενο το μαλάκα. Σε μας δηλαδή. Τι με κοιτάς; Α να γεια σου! Όπως η ΑΤΕ που το καλό, το υγιές που λένε το κομμάτι το πήρε ο Σάλλας. Ο Σάλλας έχει 2 παιδιά και μια κυρά και όλοι μαζί είναι σε κάτι εταιρείες και κάνουν μπίζνες με την Πειραιώς. Σε ένα μήνα βγάλανε 4-5 εκατομμύρια από κάτι σπίτια που πουλήσανε στην τράπεζα. Ναι, αυτός ήταν σύμβουλος του Ανδρέα του Παπανδρέου. Χαλάλι του.

Σήμερα άκουσα ότι κάτι ανέκδοτα είπε ο Δένδιας. Ναι, αυτός ο ψηλός που μοιάζει με χρυσαυγίτη. Όχι ρε καρντάσι, δεν είναι. Μπερδεύεσαι επειδή είναι και αυτός τούβλο. Ναι, είπε ότι οι Δωριείς κάναν εισβολή στην Ελλάδα. Ναι, κατάλαβες; Δηλαδή ήμασταν εμείς οι έλληνες ήδη από τότε εδώ και ήρθαν οι Δωριείς ως μετανάστες. Και κάναμε και τότε στρατόπεδα συγκέντρωσης για αυτούς. Όχι ότι είμαστε φύλο τους. Όχι...

Ω ρε καρντάσι καλή η πλάκα αλλά πάλι με πόνεσε το κεφάλι. Και σένα; Κολλητικό είναι ρε; Άντε πες τίποτα το χαλαρό. Ναι, ρε για τους ολυμπιακούς! Τι γίνεται;Θα πάρουμε κάνα μετάλλιο ή πούλο; Θυμάσαι τότε το 2004 που σαρώσαμε τα χρυσά; Είχαμε και το Βενιζέλο με την Αγγελοπούλου... και Φοίβο και Αθηνά... ώ ρε μάσα που είχε πέσει. Τιμημένες εποχές Σημίτη. Θυμάσαι την πορεία ενάντια στην ολυμπιάδα; Ήμασταν 1000 νοματαίοι από όλη την Ελλάδα; 

Έλα σκάσε και μη μιλάς άλλο καρντάσι. Κοίτα τη θάλασσα. Θέλει και παιδί η άλλη. Θα της πάρω ένα φίκο.




Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Το μαύρο πουλί

Στην Χ.Κ.


Το μαύρο πουλί που διαρκώς με καταδιώκει έρχε-
ται και πετά από πάνω μου τις πιο απροσδόκητες
στιγμές·όχι μόνο τις νύχτες και τη βαρυχειμωνιά, 
όπου φυσιολογικά έχει τη θέση του, αλλά και το 
κατακαλόκαιρο, στις πιο λαμπρές λιακάδες, σε 
παραλίες και τοπία ονειρεμένα, σε στιγμές ανείπωτα όμορφες, υπενθυμίζοντάς μου σαδιστικά πως αυτό θα πει την τελευταία λέξη.



Το ποίημα "Το μαύρο πουλί" το επέλεξα μέσα από το "Νύχτες που μυρίζαν θάνατο" του Κώστα Δεσποινιάδη, εκδόσεις Πανοπτικόν.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Γιατί δεν ψηφίζω

Ο Raoul Vaneigem είναι Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος. Γεννήθηκε το 1934 και μαζί με τον Γκυ Ντεμπόρ ήταν οι βασικοί θεωρητικοί εκφραστές του κινήματος των Καταστασιακών κατά τη διάρκεια του ταραχώδους Γαλλικού Μάη του ‘68. Πολλά από τα «τσιτάτα» του έγιναν συνθήματα που αποτυπώθηκαν στους τοίχους του Παρισιού και έμειναν στην ιστορία, ενδεικτικά του ανατρεπτικού κλίματος της δεκαετίας του ‘60. Το παρακάτω είναι ένα παλιότερο άρθρο του Ραούλ Βανεγκέμ όπου εξηγεί γιατί δεν συμμετέχει στις εθνικές εκλογικές διαδικασίες.





Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»

Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.

Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.

Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.

Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).

Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.

Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με εκπροσωπούσαν αυτοί που:

–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);

Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».

Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.

Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!