TuneList - Make your site Live

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Duman - İstanbuL



this city lives with raki
this city smokes the cigarette too deep
this city lives the day
this city loves every night
man of this city swears
this city beats her woman
this city drinks our blood
it is worth to die for this city
istanbul greets you

thanks to Ozan for the translation

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Αϋπνία

γράφει ο Μ

Αϋπνία. Καφές, βιβλίο, γράψιμο. Ένα κρεβάτι που δε με χωράει, μάτια που δε θέλουν να κλείσουν. Κλείνουν για ένα τέταρτο και ανοίγουν από μόνα τους. Λες και ακούστηκε κρότος. Αν είχα, θα έκανα και τσιγάρο.

Σηκώνομαι και βγαίνω από το σπίτι. Το καλύτερο ξεκαθάρισμα στο δίνει ο δρόμος. Προσωπικό ή κοινωνικό. Οι σταγόνες μου κλείνουν τα μάτια. Δε με ενοχλούν όμως. Αυτή η δροσιά μου δίνει ευχαρίστηση, δύναμη. Λίγοι στο δρόμο. Μπάτσοι με μηχανές και αναμμένους τους μπλε φάρους κάνουν βόλτες χαλώντας τη όμορφη θαμπάδα που έχουν σχηματίσει τα φώτα της πόλης και η βροχή.

Κάτι θέλω να κάνω αλλά δεν ξέρω τι. Για αυτό βαδίζω. Βαδίζω σε κάθε στενό που βρίσκω. Δεν πάω από δρόμους χιλιοπερασμένους. Τα περισσότερα διαμερίσματα με σβηστά τα φώτα. Λίγοι στο δρόμο αλλά ενδιαφέρουσες μορφές. Η νύχτα μέχρι νωρίς το πρωί είναι η πιο όμορφη πλευρά της ημέρας. Θέλω να ζω όλο το βράδυ μέχρι το πρωί.

Σταματώ στο δρόμο για να διαβάσω συνθήματα στους τοίχους. Πολιτικά, μαλακίες, προσωπικά. Ο δρόμος έχει τη δικιά του ιστορία. Πολλοί την γράφουν στους τοίχους με σπρέι.

Μια κοπελίτσα περνάει δίπλα μου και με κοιτάζει με πλάγια ματιά. Φοβάται; Είναι μόνη; Πόσοι άραγε γυρνάνε μόνοι στο σπίτι και νιώθουν ότι δεν κάνανε τίποτα όλη την ημέρα; Ότι δεν κερδίσανε τίποτα την ημέρα αυτή; Ότι δεν υπάρχει κανείς να τους περιμένει στο σπίτι; Ότι ίσως κανείς δεν τους σκέφτεται; Ότι είναι μόνοι τους σε αυτόν τον κωλοκόσμο που δε διάλεξαν να ζήσουν. Ότι η ζωή δεν είναι μέλι-γάλα. Ότι η αγάπη δεν είναι όπως στις μαλακίες του Χόλιγουντ.

Σε ένα στενό κάποιος κοιμάται στο πεζοδρόμιο πάνω σε κάτι χαρτόκουτες. Αυτός δεν έχει αϋπνία. Ίσως κοιμάται καλύτερα από μένα. Χαμογελάω και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να μου δώσει συμβουλές για καλό ύπνο.

Ένα αμάξι μαρσάρει στο βρεγμένο δρόμο. Γλιστράνε οι ρόδες και μετά από λίγο φεύγει με μεγάλη ταχύτητα. Βιάζεται να πάει. Πού;

Ακόμα και τα πρεζόνια λείπουν από την πλατεία. Θα πήγαν για ύπνο και αυτά. Ούτε με πρεζόνι δεν μπορώ να πιάσω κουβέντα.

Πάω στο περίπτερο να πάρω κάτι να πιω. Καταλήγω με γάλα. Είναι το πλέον κατάλληλο για την περίσταση. Κομπολόι και γάλα. Λευκό πλήρες. Το κακάο με χαλάει.

Ένας μεθυσμένος με κοιτάει περίεργα ανοίγοντας πιο πολύ από το φυσιολογικό τα μάτια του.

Παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Τι έκανα σήμερα; Δε με περιμένει κανείς σπίτι. Με σκέφτεται άραγε κανείς; Αν πάθω κάτι ποιος θα το μάθει πρώτος; Ποιος θα ενδιαφερθεί;

Βάζω το κλειδί στην πόρτα και την ίδια στιγμή ακούω τον ήχο του μηνύματος στο κινητό. Τελικά κάποιος με θυμήθηκε ακόμα και τέτοια ώρα.

" Η vodafone σας ενημερώνει ότι έχετε απεριόριστο χρόνο ομιλίας και μηνυμάτων sms προς όλους τους αριθμούς vodafone."-Άι στο διάολο πρωινιάτικα.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Άπνοια


γράφει ο Μ


Καμιά φορά θέλω να χώσω το κεφάλι μου σ'εκείνη τη γωνία που κάνει ο λαιμός με τον ώμο σου.
Το άρωμα σου και η αναπνοή σου να με κοιμίσει.
Μετά όμως θυμώνω και ανοίγω τα χέρια.
Απλώνομαι στο κρεβάτι με τέτοιον τρόπο που δε χωράει κανένας άλλος.


Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Εσχάτη προδοσία

Δεν αγαπώ την πατρίδα μου
Η αφηρημένη λάμψη της
είναι άπιαστη
Όμως (και παρότι ίσως αυτό σοκάρει)
θα έδινα τη ζωή μου
για δέκα δικά της μέρη
για ορισμένους ανθρώπους, ορισμένα λιμάνια, πευκοδάση
κάστρα,
για μια διαλυμένη πόλη
γκρίζα,τερατώδη
για κάποιες μορφές της ιστορίας της
κάποια βουνά
και τρία τέσσερα ποτάμια.




Jose Emilio Pacheco
(μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος στο βιβλίο του Paco Ignacio Taibo 2, "Όνειρα συνόρων")